Mizgin Ronak Aydın
Min yazdeh sal berê pirtûka wî ya bi navê “Hafızam” xwendû bi awayek li wir mam, di demû dewrana wê pirtûkê. Ji sîh salê zêdetir li mişextiyê mabû, ne Qamişlo ne Hesekê, ne Cerablus û Heleb, ne jî Lubnan û Beyrûd ji ber wi filitîbû, hêj di zaroktiya xwe de bi kekê xwe yê bijûbîbûb re. ey; yani Dr. Nûreddîn Zaza, an jî Nûriyê Baytar, welatperwer û dîplomatê hêja û navdar.
Îcar ez a xwînera wî ya yazdeh sal berê, ez a ku wek gelek Şoreşgeran di kefenê sî û sheş sal Cezayê muebbed de bûm; teva ku min nedizanî dê vegera me ya li dinê û jiyanê jî pistî sîh salan be; wek pepûleyek ku bi cam and usaliqe bi wê vegera wî ya pir dereng ve mam. Muhtemelen jî dil fam kir ku ew, pasheroja min e, dil biaqil e ne?
Her wiha min dizanî ku dê lingên min, min tim ber bi warê çêbûn û rojên wî yên bextiyariyê, ber bi Medena Medan ve bibin. Loma jî van demên dawî her ku ber bi wir ve diçim an jî jê derbas sole; tek hebûnek rasteder (kesin) û pê re dipeyîvim, bi Qasid û hawarxwazê Dêrsima serhildêr re… İstikrar wi dibîhîzim, ji min re behsa gelek tiştan dike. Carna ez jî dipeyîvim, em dubareyên dîrokê tînin bira hev, didin be hev û biranînan bi teşiya teşîrêsek Şereza dirîsin, carna bêdengî her tişte beni dibine kadar, em xwe di stareya wê da vedişê.
Carna em pev re li wan rojên şox û shengên zaroktiya wî tefekkürle dikin. Meden warek otonom û kurdewar e. nûro tê de delali ye. Ne dizû çeqel ewqas pir in, ne jî kurdîtî bûye tiştek wiha nêmgirtî û kurmî… ”kurmitiya” niha cuda ye, pir cuda) Ez istikrar xirbeyan jî dibîhîzim, zimezimek tê. Dipirsim, ”Kekê Nûro, ew dîwarê hilweşiyayi ne yê eywana olalım? Ew şibakên kor, zemanê berê çavên qesrû qonaxên biz nebûn?”
Serê xwe dihejîne. Dara gûzê dest bi kilamek hendek, dik jora malan in beybûnên minemin, bilbilek ji gulê dixeyîde. Nûroyê zarok lotikan davêje. Paşê xwe davê ser pie hespek rewan û bi suwariya xwe ya çak zingezing bi dinê dixe.
Di ber malên vala my derbas sole, meskende xwe li rêya min asê dikin:
Beksi
güle güle
Ye ku perde
Shibaka te dihejine
güle güle
Yê ku li derî dide
Ji xeynê bayê
Kes şunu
Piştî wê vegera ji man û nemanê, xwest ku li warê xwe yê ku wek xeyalatek rûgeş lê vegeriyabû, bexçan deyne, qesrikan bild bike ser koka wan a berê. Lê hukumeta Demirel tim wî aciz û tehdit edici pislik, nehîşt ku Zazayê mişext ji mişextiyê rizgar bibe û xwe û welatê xwe ji nû ve şîn bike. Wî welê neçar hîştin ku dîsa xwe wek string vedize û di tarî û daldeyan de ji warê xwe bireve dûr. Lê vê deva dûrtir…
Halpirsin
Ê te muman te qedandiye
Ê min xweliya min
Ê te helbest li te cikiyane
Ê min kani
Cîrano
Ez li vi pere dinê
Tu li wi peri
Em li halê hev bipirsin
Tu basî, ez nebas
Ê te martiyan te qedandiye
Ê min nêrgizan
Ê te bêhn li te çikiyaye
Ê min sebir
Cîrano…
Em li halê hev bipirsin
Tu nexweş î ez doxtor
Ez bemecal im tu pispor
Bi vê helbestê ji warê wî derbas sole, di şibakek de dest dihejîne ji ez a yazdeh sal berê ya lisan re.
Di ber xwe re dibêje, min dizanibû ku tu yê jî be pistî sîh salan vegerî… heta sed sal derbas nebe, venagerî û jixwe pistî sed salan jî veger ne veger e êdî, veger nema veger e.
Dengê wî tê min, lê rûyê wî xwe winda dike. Dibêm; xwe ji min veneşêre delalo, tu hem pasheroj hem de jî peseroj bûy qey?
Dibeje; em herdû jî rasti nîn in…
dibejim; bilanê… Jixwe rastî ne rast e, rastî nîn eêdî. Û Meden jî winda sole.
Helbest, ji pirtûka min a bi navê Kirase Heyvene (biz. Aram)
